Verdrag van Versailles

Bronnen:
- https://nl.wikipedia.org/wiki/Verdrag_van_Versailles_(1919)

Verdrag van Versailles

Het Verdrag van Versailles, ook wel het Vredesverdrag van Versailles genoemd, was een verdrag tussen Duitsland en de Entente waarmee de Eerste Wereldoorlog werd beëindigd. 

Het Verdrag van Versailles werd op 28 juni 1919, precies vijf jaar na de moord op Frans Ferdinand van Oostenrijk, in de spiegelzaal van het Kasteel van Versailles door vertegenwoordigers van het Duitse Rijk enerzijds en door 26 geallieerde en geassocieerde regeringen anderzijds ondertekend. Het trad in werking op 10 januari 1920. 

Het verdrag werd niet door de Verenigde Stagen, het Koninkrijk Hidjaz (Saoedi-Arabië) en Ecuador geratificeerd. Het in het Verdrag van Versailles als verdragspartner genoemde China had het verdrag niet ondertekend en door een apart verdrag van 20 mei 1921 door de oorlogstoestand beëindigd. Costa Rica nam aan de onderhandelingen niet deel en beëindigde de oorlogstoestand bij decreet van 4 februari 1920. 

De teksten van het Verdrag van Versailles werden als compromis tussen de regeringsleiders van Frankrijk, Engeland en de Verenigde Staten zonder inbreng van de Duitse vertegenwoordigers uitgewerkt en voorgelegd aan de Duitse regering op 7 mei 1919. Duitse schriftelijke tegenvoorstellen die daarop volgenden, werden door de geallieerden nagenoeg volledig afgewezen en beantwoord met een ultimatum om het verdrag binnen vijf dagen te accepteren. Met het oog op het geallieerde dreigement, Duitsland geheel te bezetten en in de hoop op de mogelijkheid tot een spoedig revisie, veranderde meerderheid van de Nationale Vergadering van mening en ondertekende het verdrag. 

Het verdrag werd in Duitsland als een zware vernedering beschouwd. Behalve een aantal toevoegingen en een reeks aanvullende overeenkomsten omvatte het Verdrag van Versailles 440 artikelen en 15 delen. Het was het eerste grote verdrag waarvan de officiële tekst zowel in het Frans als in het Engels was opgesteld. 

Door het Verdrag van Versailles verloor Duitsland, behalve alle koloniën ook 70 579 km² van het eigen grondgebied in Europa. Dat ging gepaard met een enorme economische schade door het verlies van delfstoffen en landbouwproducten. Hoeveel herstelbetalingen Duitsland moest betalen was niet opgenomen in het verdrag.